قلم ها جان دارند

ما سال ها قلم به دست گرفته ایم

نه برای نوشتن از روی ذوق

بلکه قلم برداشتیم تا مشق ها رو زودتر تموم کنیم

قلم برداشتیم تا صفحه رو سیاه کنیم و راحت شیم

روزی که تکلیف نداشتیم خوشحال بودیم و راضی

و هر زمان برای فردا درس نداشتیم هم حس خوبی با ما بود

...

بالغ بر ۱۲ سال تو مدرسه درس خوندم

حتی یک بار با حوصله ننشستم با قلمی که لمسش می کنم حرف بزنم

...

این روزها خودکاری که تو جیب منه، تمام دنیای من شده

همین که کنارمه کافیه

الان دیگه باهاش نیستم تا کارم راه بیفته

الان تو جیبمه از روی عشق

برای ثبت برترین لحظات و احساسات

این مدل رفاقت بهتر است

اعتیاد است، اعتیاد است، اعتیاد

اعتیاد به کتاب

اعتیاد به کتاب خوانی

و از اون بدتر اعتیاد به بوی کاغذ، اعتیاد به عطر جوهر، اعتیاد به قلم

اونی که طعم این اعتیاد دلنشین رو چشیده خوب منظور این نوشته رو درک می کنه

...

لحظه ای که کتاب رو برمی داری

باز می کنی 

تک تک کلماتش رو با وجودت حس کرده و می خونی

از تموم شدنش ناراحت میشی و دوس داری زود تموم نشه

دیگه برات تندخوانی مزیت نیست

دلت می خواد زحمت نویسنده هدر نره

قدر زحمات ویراستار رو می دونی

به فکر تایپیست طفلک هم هستی

به فرآیند چاپ می اندیشی

به کاغذی که مصرف شده

کتاب رو لمس می کنی

با دقت نگاش می کنی

مثل آبی که بعد از مدت ها تشنگی پیدا میشه و جرعه جرعه می نوشی، کتاب رو ذره ذره می خونی

...

قدر می دونی، دوسش داری، در می یابیش

...

تا کتاب هست ما هم هستیم، انسانیت هست، محبت هست، زندگی هست

ترجیح می دهم

ترجیح می دهم منفور اکثریت نادان

ولی

محبوب اقلیتی متفکر باشم

کاش این گونه بودم

من و حرص خوردن!

اهل حرص خوردن نیستم

اهل جوش زدن هم نیستم

ولی عجیبه

چند روزی بدجور به هم ریخته بودم

افکار منفی داشت روانیم می کرد

از زمین و زمان بدم می اومد

نمی دونم چی شده بود

خبرهای منفی هم پشت سر هم به من می رسید برعکس

تا اینکه، این جمله زیبا رو دیدم

به جای اینکه تاریکی ها رو لعنت کنی، چراغی روشن کن

کنفسیوس

دوباره بلند شدم و انگار احیا شدم

تنها یادگار یک نویسنده

از نویسنده چیزی جز کلمات نمی ماند.

عباس عبدی، نویسنده ی فقید، برای ما از شب در ساحل نوشته بود، جایی که عمرش را گذرانده بود. از نویسنده چیزی جز کلمات نمی ماند.

ده ثانیه و این همه تفاوت؟!

شب یلدا به خاطر همان ده ثانیه طولانی تر بودن شب شب هاست...

ناراحتی داره، بله معلومه

اتفاقی رخ میده

حادثه ای پیش میاد

یا حتی در یک گفتگو به یکی از ضعف های خودت پی می بری

این ضعف ممکنه عقده ای در وجودت باشه یا رذیلت اخلاقی یا حتی ایراد ظاهری

ناراحت میشی

خیلی هم ناراحت میشی

...

نکته اینجاست

حاضری بپذیری؟ حاضری قبول و تاییدش کنی؟

حاضری بری دنبال رفعش؟

می دونم آدم ناراحت میشه، از درون می شکنه

نمی خواد قبول کنه

...

ولی بهترین کار اینه

بری قوا بگیری و برگردی

آنچه از دل برآید

الان که به گذشته نگاه می کنم، احساس می کنم معلم هایی بیشتر چیزی به ما یاد دادن

که دلی و قلبی درس دادن و مثل سر فصل جلو نرفتن

من به شخصه از کلاس هایی که از رو خونده شد و تمرین های کتاب یکی یکی حل شد چیزی یادم نمونده

کلاس هایی که معلم از خاطرات و تجربیات شخصی خودش می گفت هنوز برام زنده هستند.