مردی میانسال در اتوبوس واحد نشسته بود
از این و آن می پرسید: ببخشین ایستگاه آخر این اتوبوس کجاست؟ اونجا مسجد هم هست؟
پرسیدند: چی شده؟ چرا ایستگاه آخر؟ چرا مسجد؟
...
مرد میانسال پاسخ داد: من بیکار شدم. نمی خوام زنم و بچه هام متوجه بشن و شرمنده اون ها بشم.
با اتوبوس واحد وقت می گذرونم و تو مسجدها بی دلیل می نشینم تا شب بشه و وقتی همه خوابن برم خونه.
...
خیلی دلم رو سوزند. طفلکی
اکثر اوقات
بهترین پاسخ
این است که بی پاسخ بگذاری و با خونسردی رد شوی
نه از تحسین و تعریف کردن های مردم خوشحال شو
نه از سرزنش ها و انتقادهاشون ناراحت
اونا از روی فکر چیزی رو نمیگن
فقط هیجانات خودشون رو خالی می کنن
حرف هیچکس رو نباید جدی گرفت
من به عنوان معلم و استاد مقصرم
مقصرم اگه دانشجوی من درس نمی خونه
مقصرم اگه دانشجوی من نمی تونه کار پیدا کنه
مقصرم اگه دانشجو انگیزه نداره، دل نمیده، حالش سر کلاس خوب نیست
...
من اگه عوض بشم، دانشجو عوض میشه
اگه استاد در خودش تغییرات مثبتی رو به وضوح احساس کنه، دانشجو هم رو به توسعه خواهد بود
یک مرد به زبان خودش مسلطه
می دونه چی بگه
بهتر می دونه که چی نگه
معلم بود
معلم واقعی
با اینکه هنوز دانشجوی کارشناسی بود
ولی درس های زندگی می داد
...
می گفت محتوای آشغال وجود نداره
کتاب آشغال وجود نداره
اگر تو مبتلا باشی
اگر تو داغ باشی
اگر تو جوینده باشی
از همون کتاب آشغال هم می تونی راه زندگی رو پیدا کنی، چیزی یاد بگیری
