چرا دروغ؟

چرا در این جامعه هر کسی، در هر سنی، به هر دلیلی دروغ می گوید؟

اگر دروغ می گوید چرا به راحتی برای دروغ خود قسم می خورد؟

 

تنهایی

همان قدر که تنهایی و خلوت کردن با خود هر از گاهی لازم است

در جمع بودن و کنار یکدیگر بودن هم همان قدر لازم است

کودک فردا

چه امیدی 

چه پیغامی

کدامین قصه ی شیرین

 

برای کودک فردا

بیکاری

هیچ عذابی سنگین تر از بیکاری برای یک مرد نیست

 

به امید روزی که هیچکسی بیکار نباشه

خودخفن پنداریِ مزمن!

کم نمی بینید و کم نیستند

فضای لوس و بی مزه اینستاگرام هم به این موضوع دامن زد

به کمک افکت های نرم افزاری، انواع جلوه های بصری و نشستن در ماشین های لوکس و گردش در باشگاه های ورزشی گران قیمت!

تو ورزش و هنر و بازاریابی و برندسازی و پزشکی و نقد فیلم! و خلاصه هر زمینه ای که فکرشو بکنی نظرِ تخصصی! میدن و خودشون رو

از پدر و مادر آرایشگری در ایران! تا برترین تحلیل گر بورس و بنیان گزارِ هزار و یک علم مختلف معرفی می کنند

 

...

ای کاش ادعای فلان پُست و عنوان را کردن قابل آزمایش و پیگیری بود

تا هر فالگیر بی سواد مزخرفی خود را دکتر خطاب نکند

عناوین توخالی، شومن های پوشالی

شما باور می کنید؟

این عناوین واقعی هستند؟

...

پدر هوش مالی!

پدر بورس ایران!

مستر برند!

ایده پرداز و مشاور کسب و کار!

بنیان گزار تکنولوژیِ ...

خالق خلاقیتِ اینستاگرامی!

...

امان از ادعای دروغ و ساده پنداری مخاطب

احمق

نمی گیم هر که پولدارتر خوشبخت تر

ولی

می گوییم هر که احمق تر، هر که کم اندیش تر، رنج و سختی اش بیشتر

می نویسم پس می اندیشم!

تا کسی می نویسد به او امیدوار باش

چون نشان می دهد که هنوز مطالعه می کند

هنوز می اندیشد

هنوز دغدغه دارد

 

از همه مهم تر اینکه

هنوز احساس بی سوادی می کند!

و من چقدر عاشق این احساس زیبای بی سوادی هستم

اینکه بدونم هیچی نمی فهمم

 

و این پیش نمیاد مگر با نوشتن مداوم