بی انگیزگی و ناامیدی همه وجودم و زندگی من رو فرا گرفته بود.
حتی دلم نمی خواست برم سر کار. دلم نمی خواست برم خونه پیش خانوادم.
دلم می خواست کلاس هام رو تعطیل کنم و دیگه ادامه ندم.
...
تا اینکه
...
یکی از مدیران موفق و قدیمی کشور رو ملاقات کردم(از اون مدیر باحالا که تربیت شده واقعی هستند)
گفتم هیچ امیدی برای ادامه ندارم، هیچ امیدی، کاش تموم شه همه چی راحت شم
...
جواب عجیبی داد
گفت: اگه امروز ظهر هنگام رفتن به خونه متوجه بشی جاده برگشت بسته شده، گریه می کنی و می زنی تو سرت؟ یا راه دیگه ای برای رفتن به خونه پیدا می کنی؟
گفتم: قطعا هر طور شده راه دیگه ای برای رفتن به خونه پیدا می کنم و محاله یک دقیقه دور از خانوادم طاقت بیارم.
گفت: زندگی هم همینه. عبور از شرابط سخت و سنگین تحریم ها هم همینه.
هر طور شده باید راهی پیدا کنیم نه اینکه شب و روز بنالیم و خودمون رو ببازیم.
