جرات نمی کنم حتی نامِ دانشگاه را بر لب بیاورم
چرا که بعضی شیاطین با نام و نقاب و چهره ی دانشگاهی، چه گناه ها که نکرده و چه زندگی ها که به هم نریخته اند
...
ترجیح می دهم ادعا کنم که از استادی و دانشگاه هیچ نمی دانم و هیچ نمی فهمم
من یک معلم هستم و بس
(و معلم واقعی فقط و فقط دکتر علی شریعتی است)
هر گاه خواستی کسی را به خاطر گناهانش تحقیر کنی یا قضاوت کنی
قبل از هر قضاوتی درباره ی او
به خودت بگو
خودم بدترم
خودم گناه کار ترم
خودم از او گمراه ترم
به نظرم خوش بینی یکی از نعمت های بزرگ خدا به بنده های خاص خودشه
خوش به حال کسانی که این صفت رو دارند
بد به دلشون راه نمیدن
بخصوص در مورد آدم ها، گمان بد و خیال بد نمی کنند
اینجوری خودشون هم، راحت تر و سبک تر هستند
خیلی از تصمیمات از دل میاد و قلبی رخ میده
نمیشه منطقی نگاشون کرد
آیا تصمیماتِ دلی بد هستن؟ خیر اصلا
آیا باید دل رو گذاشت کنار و فقط عقلی فکر کرد؟ خیر اصلا، یعنی نمیشه منطقی محض هم فکر کرد
...
پس چه کنیم؟ هیچی
فقط قبول کنیم که خیلی تصمیمات دلی هستن!!!
نمی دونم عادت نداریم یا از بدجنسی ناشی میشه یا چیز دیگه
اینکه خیلی برامون زور داره آخر مطالب رفرنس بدیم و دلمون می خواد احساس کنن مطلب مال خود ماست
بخصوص وقتی یک جمله تاثیرگذار و موندگار رو از بزرگی می نویسیم و کسی متوجه نمیشه، انگار کلی چاق میشیم که پیروز شدیم
...
بگذریم در هر صورت امروز در جمع دوستان خوبم قول دادم یا کپی نکنم
یا اینکه اگه مطلبی رو از کسی برداشتم حتما رفرنس بدم
...
ببینیم به این عهد وفادارم یا خیر
