فرید آقاجانی

سلام استاد عزیزم 

وبلاگم رو احیا کردم .... 

خدای مهربونم ... ما رو به غصه های معمولی مون برگردون، به کلاس های درسمون، ترافیک های طولانی، خیابونای شلوغ پلوغ...دغدغه های زیاد...هدفهای سخت...به همون روزایی که همیدگه رو قضاوت میکردیم و به قضاوت های همدیگه توجهی نمیکردیم.... به همون روزایی که دنیا هنوز اینقدر آلوده نبود... که آلوده بود و حاد نبود.... که آلوده بود و از آلودیگیش نمی مردیم...که نگران و دلواپسی حال عزیزانمون بودیم نه جونشون.... 

به لطف و مهربونی و بزرگیت ای خدای مهربونم...ما رو برگردون به روزایی که سلامتی اینقدر گریزپا نبود... که میشد لابه لای همین مشکلات و دغدغه های ریز و درشت...با خیالی آسوده و راحت فنجونی بردارم و چایی بریزم و کنار پنجره ای بایستم و در کمال اطمینان و آرامش نفسی عمیق بکشم...که میشد دست های کسی رو گرفت و بدون ترس و هراس، تموم شهر رو قدم زد و غصه ها و درد ها رو فراموشش کرد...

دلم لک زده برا یک دورهمی....یک لبخند....یک خیال تخت و راحت....

دلم لک زده برا یک زندگی آروم و معمولی.... 

خدایا در آغوشمون بگیر که خسته ایم، خودت حال زمین و زمان رو خوب کن و دستهام رو بگیر و من هیچ وقت فراموشت نمیکنم و اینو بدون که من شبانه روز به یادتم....

سروش