فرید آقاجانی

جای تعجب نیست که نمونۀ بارز ادبیات دوران ما «سِبُک» و آسان شده است که بی‌رودربایستی اعلام می‌کند هدف اصلی و در واقع یگانه هدفش، سرگرم کردن خواننده است؛ اما بهتر است روشن‌تر حرف بزنم:

من به‌هیچ‌وجه نویسندگان این ادبیات سرگرم‌کننده را محکوم نمی‌کنم، چون به‌رغم کم‌مایگی متنی که می‌نویسند، نویسندگانی به‌راستی چیره‌دست‌اند.

اگر امروز کم‌تر نشانی از آن بی‌پروایی و خطر کردن‌های خاص جویس و وولف و ریلکه و بورخس می‌بینیم، همه‌اش را نباید به گردن نویسندگان بگذاریم.

چون آن تلاش خستگی‌ناپذیر که حاصلش آثاری است که از خواننده‌ می‌خواهد به‌اندازۀ نویسنده تمرکزی هوشمندانه از خود نشان دهد، نه‌تنها در فرهنگ پیرامون ما هواداری ندارد بلکه اغلب مردود شمرده می‌شود.

امروز خوانندگان، کتاب‌های ساده‌ای را می‌پسندند که سرگرمشان بکند و این تقاضا با نیرویی که دارد بدل به انگیزۀ اصلی نویسندگان می‌شود.

ماریو بارگاس یوسا

لینک میبع اینجا