فرید آقاجانی

فردریش نیچه می گوید:« آدمهای حقیر، انسانهای والا رو دیوانه فکر میکنن... چرا که این انسانها سرشت نامعقول تری داشته و به سمت چیزهای استثنایی جذب می شن؛ چیزهایی که هیچ جذابیتی برای بسیاری از مردم ندارن... "طبیعت" خودش رو به همون گونه که هست، با سترگی بخشنده و بی تفاوت نشون می ده، یعنی خشمگین و در عین حال با بزرگ منشی... برای سرشت های مغرور، طعمه آسون چیز تحقیر آمیزیه... اون ها تنها در مقابل مردانی که هنوز مهار نشده اند و می تونن به دشمنانشون مبدل بشن و یا در برابر ملکی که به سختی تسخیر می شه، احساس آسایش و خشنودی می کنن...» یا شوپنهاور می گوید : « در عشق، هر کس طبعی عکس طبع خودش رو ترجیح می ده؛ اما تنها آنجا که دست کم اول مزاج خودش مشخص باشه... » 

یا نیما یوشیج-پدر شعر نو فارسی- خیلی زیبا بیان میکنه:  

« من مدت‌ها از عقب سر به‌یک گدا نگاه می‌کنم

یا فلان کورهٔ آهنگر را تماشا می‌کنم نه برای این‌که فورأ آن‌را وصف کنم بلکه هرنگاه من می‌تواند جزئی از نکات را به‌من اهدا کند.

بالمجموع این نکات یک‌وقت می‌توانند به‌من کمک کنند تا این‌که در موقع نوشتن آن‌چه می‌نویسم تکرار مشاهدات دیگران به‌نظر نیاید. 

من پرنده عجیبی هستم که در شهرها به‌صدای اول، همه دور من جمع شده و کم‌کم وقتی که نمی‌توانند مرا و اسرار مرا بشناسند از من دور می‌شوند. »

فردوسی-شاعر حماسه سرای ایرانی- هم قشنگ تر میگه: 

« چو نیکو منش باشی و برد بار

  نگردی به چشم خردمند خوار

  از آن پاک دین تر کس را مجوی

  که خوانند خلقش پسندیده خوی »