فرید آقاجانی

غم ها و آدم ها سالهاست و شاید قرن هاست که با هم در ارتباط اند... با هم معاشرند.. و با هم مجاورند...

آدم ها غم ها رو زنده نگه می دارن ولی بر عکس

غم ها آدم ها رو می خورن...

غم ها آدم ها رو می کشند...

غم ها ، آدم ها رو به «تنهایی ها» می برن و

آدم ها ، غم ها رو به رابطه ها می برن... 

شاید غم از جنس خمیده ی انسانه که این چنین به ریشه ی جان می نشیند و بلند نمی شود...

شاید آدم، دشمن غمه و غم اینگونه به جانش می نشیند و می خشکاند و می خورش...

شاید رهایی از غم حتی به مرگ هم مقدور نباشه برا انسان...

شاید قبل از چیره شدن غم به جان انسان،

اندکی باید خندید... اندکی آمیخت... اندکی آموخت و اندکی آفرید...