نام دانشگاه بر لب

جرات نمی کنم حتی نامِ دانشگاه را بر لب بیاورم

چرا که بعضی شیاطین با نام و نقاب و چهره ی دانشگاهی، چه گناه ها که نکرده و چه زندگی ها که به هم نریخته اند

...

ترجیح می دهم ادعا کنم که از استادی و دانشگاه هیچ نمی دانم و هیچ نمی فهمم

من یک معلم هستم و بس

(و معلم واقعی فقط و فقط دکتر علی شریعتی است)

حالم خوبه وقتی که

حالم خوبه وقتی تو مدارس تدریس می کنم و پسربچه هایی رو می بینم که هزار و یک انگیزه دارن

وقتی خبر مطالعه انواع کتاب غیر درسی رو ازشون می شنوم

وقتی امید به تغییر در خودشون و آینده کشور رو می بینم

وقتی رفتار پخته و مودبانه شون رو می بینم

بعد از حدود ۴ سال تدریس در دانشگاه ها(شروع تدریس حرفه ای در دانشگاه بنده، بهمن ۱۳۹۳ بود) و تقریبا قطع ارتباط درسی با مدارس(غیر از تدریس در آموزشکده های زبان انگلیسی برای نوجوانان)، با شک و تردید فراوان برگزاری کارگاه مدیریت زمان در مقطع دبیرستان اول(راهنمایی قدیم) رو قبول کردم و اوایل خیلی دودل بودم که کار درستیه یا نه

الان بعد از گذشت ۵ جلسه از برگزاری کارگاه مدیریت زمان و ارتباط با مدارس، خیلی راضی ام و امید دارم.

تا شقایق هست 

تلاش باید کرد

و 

تلاش، یکی از زیباترین هدیه های خدا از نظر من است.